Huidhonger is het afgelopen jaar een bekend begrip geworden. Samen met Gemma Boormans schreef ik, voordat Corona ons leven bepaalde en de 1,5 meter samenleving iedereen bekend maakte met dit begrip, een boek over Huidhonger.
Huidhonger als je alleen bent na scheiding of verlies van je partner. AANGERAAKT worden, letterlijk en figuurlijk, is een primaire levensbehoefte, in het bijzonder voor mensen die alleen leven of rouwen na liefdesverlies. Uitspreken dat we hiernaar hunkeren lijkt een hoge drempel, terwijl wat je voelt heel normaal is.
In 1996 startte ik samen met mijn man Peter Dros een trainings- en coachingsbureau. Toen hij in 2005 onverwachts overleed, kwam ik persoonlijk en professioneel op verschillende terreinen er alleen voor te staan.
Mijn gemis liet zich ook fysiek voelen. Gemis en verlangen horen bij elkaar.
Het verlangen naar aanraking werd niet over geschreven of gesproken. Ik vond het lastig om er zelf over te beginnen. Het is intiem en ongemakkelijk: expliciet praten over verlangen naar aanraking laat staan over lustgevoelens. In het dagelijkse leven is dat al een kwetsbaar onderwerp, in de rouw zeker.
Ik voelde me eenzaam, mijn huid hongerde en daar schaamde ik me voor.
Schaamte isoleert en dat vergroot de eenzaamheid, voordat je het weet wordt de put steeds dieper. Ik heb de handreiking om hierover te praten gemist.
Dit heeft mij gemotiveerd om onder andere in mijn coaching en rouwwerk nadrukkelijk meer aandacht te vestigen op verlangen naar aanraking en/of lustgevoelens na verlies.
Hoe doe jij dat als coach/trainer/begeleider/leidinggevende? Hoe ga jij het gesprek aan en/of aan het werk met dit thema? Zeker in deze tijd waarin Huidhonger zoveel meer speelt?
Graag stel ik mijzelf in Coachcafé bij Tante met mijn eigen verhaal aan je voor. Het lijkt me fijn om met vakgenoten Huidhonger-gedachten en gevoelens uit te wisselen en samen te onderzoeken hoe je dit in je begeleiden vorm kunt geven.
Tot donderdag 28 oktober!
Esther Cohen
www.dros-cohen.nl
